Afgelopen zondag overleed Michel van der Plas. In de kerk kennen we hem van een aantal liederen en een enkel gedicht. Samen met Huub Oosterhuis bewerkte hij meerdere psalmen uit het Oude Testament, ook schreef hij gedichten die hij de titel ‘Psalm’ gaf, zoals het gedicht hieronder, dat ook in het nieuwe liedboek staat afgedrukt, uiteraard bij Psalm 23. ‘De kinderen zingen van een vergezicht’, dicht hij hier, hij gaf het de kinderen zelf in de mond. Van hem is het lied ‘Van de nieuwe hemel en de nieuwe aarde’ met als refrein ‘Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw’. Eén van de weinige liederen uit de bekende kinderbundels dat niet door Hanna Lam geschreven is, de titel van de nog steeds gebruikte bundels werd er aan ontleend: ‘Alles wordt nieuw’. Zondag zullen we hem gedenken door

Van boekenbonnen koop ik tegenwoordig vrijwel altijd poëzie, liefst dikke bundels met verzameld werk. Zo ging ik vanmiddag naar huis met Remco Campert, ‘Dichter’ heet deze bundel. Toepasselijk, dichter wil hij zijn, daar ligt zijn hart vertelde hij bij Wim Brands. Juist over poëzie heeft hij ook veel gedicht, klassiek zijn intussen zijn regels: ‘Poëzie is een daad / van bevestiging’. Even verder in hetzelfde gedicht staat: ‘Poëzie is mijn adem, beweegt / mijn voeten, aarzelend soms, / over de aarde die daarom vraagt.’ In de laatste bundel die opgenomen is viel me onderstaand gedicht op.

Het spijt me, het is irritant om iedere keer dat je een weblog opent hetzelfde stukje bovenaan te zien staan. Iemand verzuchtte of die hoed met gaten nu niet eens naar het LdH mocht. Ik heb er even over na moeten denken, LdH? Het Land der Historie misschien, intussen lijkt me waarschijnlijker dat het Leger des Heils bedoeld wordt. Nu breng ik zelf mijn afgedankte spullen altijd naar Het Goed, hoewel ik daar een keer beledigd van terug kwam. De leuke Ikea-kinderstoeltjes werden niet in dank ontvangen, omdat er kale plekken op zaten… Een hoed met gaten zal ik er dus ook maar niet aanbieden. Dit stukje moet hem dan maar een treedje lager zetten (treedje of treetje?). Met als bonus een mooi lied uit het nieuwe liedboek. De tekst is van René van Loenen. Mooi omschreven hoe het oude en vertrouwde ons vast kan zetten. Het maakt ons achterdochtig en klein. We bouwen ons huizen om ons veilig en sterk te voelen, maar ware veiligheid, kracht en grootsheid heeft iets anders nodig: openheid die leidt tot vrijheid.

‘Dat wij onszelf gewonnen geven’

Dat wij onszelf gewonnen geven
aan het bevrijdende bestaan,